Obraz składa się z 9 części, które tworzą jakby 3 poziomy. Jednocześnie symetryczny układ wytwarza trzy pionowe spiętrzenia figuralnych motywów. Kompozycja nawiązuje do słów Credo: „wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela”. Wspomniane trzy poziomy nawiązują do trzech części dalszego ciągu tych słów. Najwyższy poziom zawiera w środku, pod łukiem niosącym napis: „Veni Creator”, symbol Ducha Świętego – białą gołębice na tle źródła silnego światła rozsyłającego świetliste smugi przenikające sąsiednie partie malowidła wyodrębniając wolną przestrzeń świata nadprzyrodzonego oraz resztę scen u dołu i w środkowym polu, należące do świata doczesnego.
W tej górnej części obrazu, po lewej stronie, widzimy Boga Ojca stwarzającego wszechświat, po prawej stronie umieszczono scenę powtórnego przyjścia Chrystusa, który stoi pod jasnym znakiem Krzyża rozwierając ramiona w geście przyjmowania do swego Królestwa dążącą ku niemu łódź symbolizującą Kościół. Widać tam również grupę aniołów dmących w trąby. Cała ta część nawiązuje do słów: „który od Ojca i Syna pochodzi”.
Dalsze słowa: „który wraz z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę” znajdują odbicie w niżej przebiegającej poziomo sekwencji scen. Po lewej stronie kilka roślin i zwierząt tworzy symbol świata żywych stworzeń, a na jego szczycie postać ludzka kieruje świadomie wzrok i wznosi ręce ku górze w geście uwielbienia dla swego Stwórcy. Podobnie po prawej stronie czynią to sylwetki zbawionych znajdujące się we wspomnianej łodzi u stóp Chrystusa. Wreszcie pośrodku, podobny gest powtarza postać świętego Piotra ponieważ w centrum kompozycji znajduje się scena Zesłania Ducha Świętego. Tam widoczna jest więc odziana na biało sylwetka Świętego Piotra z rozwartymi na kształt krzyża ramionami, obok którego siedzi Matka Boża. Niebieskie tło i cała ta konfiguracja centralna nawiązuje do herbu papieskiego Jana Pawła II. Po obu stronach widzimy apostołów, wśród których na pierwszym planie znajdują się ewangeliści klęczący Mateusz i Jan, a na tle filarów stoją Marek i Łukasz. Ewangelistom towarzyszą ich symbole; lew i anioł oraz orzeł i wół.
Najniższa część odnosi się do słów:” który mówił przez proroków”. Po lewej stronie siedzi Mojżesz zapatrzony w przeszłość, trzymający tablice przykazań. Widzi grzech pierworodny i wygnanie Adama i Ewy z raju. Dalej wieszczący przyszłość Izajasz z przylatującym doń serafinem, który dotyka ust proroka rozżarzonym węglem na znak powołania go do roli proroka. W prawym dolnym rogu widzimy grającego na harfie Dawida. Jego pieśni przysłuchuje się mały Salomon. Nad Dawidem i Salomonem unosi się ognisty wóz z Eliaszem, który rzuca swój płaszcz Elizeuszowi, co obrazuje tak istotną w Kościele zasadę ciągłości i następstwa powołań.
Podczas gdy pionowe usytuowanie poniżej sceny Zesłania Ducha Świętego, należącej do Nowego Testamentu, sceny Izajasza jako proroka „protoewangelisty” pokazuje związek ze Starym Testamentem, całość kompozycji zaznacza ruch okrężny przebiegający od początków Stworzenia do Powtórnego Przyjścia zamykając ów bieg zdarzeń u góry grupą sylwetek ludzkich, które wśród obłoków łączą się z ich Stworzycielem.
Prof. Tadeusz Zipser
